Als iemand me nog wat wil zeggen…

Het is een mooie en waardige plechtigheid geweest. Terwijl de voorjaarszon lekker naar binnen schijnt, zitten mensen in de koffiekamer van het crematorium nog wat na te praten en herinneringen op te halen.

Terwijl sommige mensen snel hun koffie opdrinken om zich vervolgens naar een volgende afspraak te haasten, nemen anderen alle tijd. Een enkeling lijkt het zelfs als een uitje te zien. Een oudere man, ik schat hem midden tachtig, ziet verschillende neven en nichten die hij lange tijd niet heeft gezien. Bij sommigen vraagt hij luid en duidelijk van welk ouderpaar ze ‘afkomstig’ zijn. Hij maakt met iedereen een praatje en is verbaasd hoe groot, oud of wijs sommigen van hen zijn geworden. Hij vermaakt zich kostelijk en heeft voorlopig nog geen zin om naar huis te gaan.

Als de meeste gasten in de rij staan om afscheid te nemen van de directe familie sluit hij zich hier uiteindelijk ook bij aan. In de hal aangekomen verzamelen diverse familieleden zich nog even rond het condoleanceboek. Dan komt ook de hoogbejaarde man de hal binnenlopen, terwijl hij met luide stem roept: ‘als iemand me nog wat wil zeggen doe het dan nu!’

Verbaasd kijken de mensen hun familielid aan. ‘Hoezo, bent u van plan om binnenkort dood te gaan?’, vraagt één van de kleinkinderen. ‘Nee hoor’, zegt hij met een brede glimlach, ‘maar als je me toch nog wat zou willen zeggen heb ik liever dat je het nu doet. Ik ben er nu nog en zo vaak zien we elkaar niet.’

We schieten allemaal in de lach. Tja, hij heeft wel gelijk. Als je hem toch nog wat wilt zeggen kun je het maar beter nu doen. Dan weet hij zeker dat hij het bij leven nog heeft gehoord.